Opstelling van de kerststal in een lutherse kerk in Bethlehem
We hebben niet om deze kamer gevraagd noch om deze muziek; we werden uitgenodigd.
Laten we, omdat het donker ons omringt, ons gezicht naar het licht keren.
Laten we ontberingen doorstaan om dankbaar te kunnen zijn voor overvloed…
We hebben niet gevraagd om deze kamer of deze muziek.
Maar omdat we hier zijn, laten we dansen.
Stephen King
Zalige kersttijd en een 2024 vol licht en verbondenheid!
Bij conflicten en vijandigheid rondom ons hebben we de neiging om zelf een hardere houding aan te nemen: we ‘verharden’. Maar het kan ook anders.
“Vrede kan niet met geweld worden bewaard het kan alleen worden bereikt door begrip.”
Albert Einstein
Wat er om ons heen gebeurt weerspiegelt deels hoe veel mensen zich nu voelen: angstig, onzeker, eenzaam, ongezien, onbegrepen… De wereld is onze spiegel: verharding, polarisatie, oplopende spanning en wrede, hartverscheurende conflicten.
Een paar jaar ‘binnen zitten’, uit de hand gelopen polarisatie, een illegale invasie, extreme droogte, ongekende inflatie en de onheilspellende achtergrondruis van een veranderend klimaat. Wij krijgen het flink te verduren en het zal nog niet zo snel gedaan zijn. We zijn binnengetreden in een tijd vol verandering, een wereld vol onzekerheid.
Hoe ga je daar mee om?
Kalm en evenwichtig:
Laat ons ontwaken tot ons ware Zelf,
Dat maakt ons angstig en bezorgd. Hoe gaat ons leven en dat van onze dierbaren – kinderen en kleinkinderen – er binnen enkele jaren uitzien. Hebben onze kinderen nog kans op een goede toekomst?
Zullen we financieel de eindjes nog aan elkaar kunnen knopen? Met een baan of… zonder.
Zullen we nog veilig zijn?
Moeten we nu iets doen, kunnen we iets doen? Ons voorbereiden?
Geen wonder dat we angstig zijn en gaan piekeren. Je krijgt een knoop in je buik die je doet terugtrekken richting dat wat veilig voelt, dat wat gekend is, stabiliteit, rust, controle. Ik denk dat het heel normaal is dat we bang zijn en dat daar niets mis mee is.
Maar angst is een tijdelijke reactie op een onzekere situatie. Je kunt er best niet in blijven hangen. Angst is niet bedoeld als een permanent verblijf. Kan je je blijven verschuilen achter angst als deze situatie buiten je veilige omgeving niet terug stabiel wordt?
mensen worden, vol van mededogen.
Onze gaven ten volle ontplooien,
ieder volgens de eigen roeping in het leven.
Ik denk dat er maar één weg is: weg-bewegen van angst richting liefde. Een pad richting veerkracht en authentieke blijdschap. Een route naar een leven dat het waard is om geleefd te worden.
Onze huidige, verharde wereld is als een akker die gebukt gaat onder de zoveelste hittegolf. Dor, gebroken, ogenschijnlijk ondoordringbaar. Hoe cultiveren we vrede en harmonie in deze omgeving? Door mededogen te zaaien.
Je zaait bloemen in die droge grond en er gebeurt niets. Je doet het nog eens – geen resultaat. De bodem wordt alleen maar droger en harder. Maar je blijft zaaien, je blijft bewateren – dag in, dag uit. En dan plotseling ontkiemt er een zaadje, en nog eentje. Hetzelfde geldt voor vrede en harmonie – in onszelf én in de wereld om ons heen. Stug doorgaan – bewegen richting liefde.
Ons bewust worden van het lijden
persoonlijk en maatschappelijk
en de bron ervan onderkennen.
Liefde, begrip en compassie komen niet uit de lucht vallen. Het zijn eigenschappen die je moet cultiveren. En het is makkelijk om begrip te tonen wanneer iedereen het met elkaar eens is. Maar juist nu zijn we in de gelegenheid om echt te onderzoeken wat mededogen betekent.
We zitten in een tijd waarin we compassie continu kunnen trainen: je kijkt voorbij het gedrag, op zoek naar de gevoelens die een ander beweegt.
In plaats van de persoon te veroordelen, zie je duidelijker dat er achter het gedrag iemand schuilt die worstelt met moeilijke emoties. Een persoon die (nog) geen constructieve manier heeft gevonden om met deze emoties om te gaan.
De juiste richting ontdekken
waarin de geschiedenis zou moeten voortgaan
en elkaar de hand reiken
zonder onderscheid naar man- of vrouw-zijn,
zonder onderscheid naar ras, natie of religie.
We herkennen dit allemaal in onszelf. Niemand is hier vreemd van, en we kunnen ons allemaal verplaatsen in hoe dit voor de ander moet voelen.
Dat wil niet zeggen dat je schadelijk gedrag wilt toestaan of goed wilt praten. Het betekent vooral dat je de ander begrijpt. Dat je ziet waar het gedrag vandaan komt, en de menselijkheid erachter kunt zien.
Schadelijk gedrag komt voort uit angst. Door die angst te erkennen en te herkennen in onszelf kunnen we compassie beoefenen – zonder het gedrag goed te keuren. Zonder over ons heen te laten lopen.
Dit leidt tot meer rust, vrede en liefde.
We kunnen dit betekenen voor anderen, en we kunnen dit doen voor onszelf.
Laat ons met mededogen de gelofte afleggen
het diepe verlangen van de mensheid
naar bevrijding te stimuleren,
te helpen haar ware Zelf te ontdekken
en een wereld bouwen,
waarin iedereen
waarachtig en in heelheid kan leven. (1)
Dit kun je vandaag nog doen
Door te blijven hangen in angst, draag je bij aan een angstige wereld. En hoe meer angst er heerst, des te meer verharding en vervreemding we kunnen verwachten. Laten we de moed opbrengen om het los te laten. Om te ontspannen en compassie te beoefenen.
Je kunt niet alle problemen oplossen. Je hoeft het gewicht van de wereld niet op je schouders te nemen. Maar je hoeft ook niet te blijven hangen op een plek die je kleiner en ongelukkiger maakt.
Wanneer je merkt dat angst je in zijn greep heeft, haal dan een paar keer rustig adem en laat het gevoel door je lichaam bewegen. Het is er en dat is oké. Laat het komen, en laat het ook weer gaan.
Door de angst in jezelf te erkennen en tóch te kiezen voor compassie draag je bij aan vrede en harmonie. Om te beginnen in jezelf, maar onvermijdelijk ook in je omgeving.
Zo kunnen we voorkomen dat we zelf verharden. En kunnen we op onze manier bijdragen aan meer vrede en harmonie in de wereld al is het maar een kleine bijdrage.
Ik wens je hele fijn en liefdevolle 2023!
Daigu
We zijn stuk voor stuk geboren
met een belofte
– de belofte de wereld te verbeteren –
en niemand kan het verlangen
die belofte ook waar te maken
voorgoed onderdrukken.
Marianne
Williamson
Wat is de oorsprong
van mijn leven?
Hoe zal het einde
zijn?
Ik zit alleen in mijn
hut
Mijn geest is rustig
en ernstig
Al mijn denken brengt
mij geen soelaas
noch waarheen, noch
waarin
In deze leegte zweeft
mijn ik een tijdje met zijn ja en zijn
neen.
Ik weet niet wat ik
moet met mijn ja of mijn neen –
Zo drijf ik in de
karmastroom naar volkomen vrede
Het verleden is al
voorbij
De toekomst is er nog
niet
In het nu is er geen
heimat,
Alles verandert
voortdurend, nergens een vaste stek
Namen en woorden zijn
zelfgecreëerde verwarring –
Waarom verspil je je
leven met dagen in ledigheid
Geef je oude,
verrotte inzichten op
Laat je nieuw-moderne
beelden varen
Zuiver je hart en
spiegel je in je zelf
Tot het ogenblik
komt, dat er geen verder onderzoek meer kan,
Dat is dan het
moment, waarop je ziet, dat heel je leven een
waanidee was
Ryōkan
(1758-1831)
Telkens als ik
herfstbladeren bijeenrijf en de hof noodgedwongen van zijn prachtig herfsttapijt
beroof, moet ik denken aan een prachtig zenverhaal.
Een jonge zenmonnik heeft
als taak gekregen de zentuin in het klooster te onderhouden. Het is herfst en
het is een hele karwei om de gevallen herfstbladeren te verwijderen. Hij gaat
heel secuur en uiteraard met monnikengeduld te werk.
Net als hij klaar is en
met enige trots zijn werk overziet, komt de meester langs gewandeld. De jonge
monnik wijst met een breed gebaar naar de zentuin en zegt: “Is dàt nu niet
perfect, meester?” De meester kijkt bedenkelijk, schudt het hoofd en gaat naar
een jonge boom in de zentuin. Hij schudt hevig aan het boompje zodat er weer
bladeren op de keien vallen…
Tevreden kijkt hij naar
het resultaat en bromt: “Nu is het perfect!”.
De meester had als
toelichting ook de woorden van Leonard Cohen kunnen aanhalen: ‘There is a crack in everything. That’s how the light gets in’.
(In alles zit een barst,
zo komt het licht binnen)
Een summiere en moedige lofzang
op de imperfectie.
Naar aanleiding van het
overlijden van Leonard Cohen heb ik wat documentatie over deze ‘mooie mens’
bijeengesprokkeld.
Klikt hier voor een krantenartikel.
Beeld je in dat jij degene bent in de spiegel.
Wees je ervan bewust:
dat je gescheiden bent van anderen en dat je dus alleen bent;
dat je over weinig middelen beschikt;
dat je geen controle hebt over wat er met jou gebeurt;
dat je zult sterven.
Wat kan je doen om jezelf te redden?
Zie ook:
http://www.headless.org/dutch/dutch-homepage.html
Enkele weken geleden kreeg ik via een e-mail de onderstaande link toegezonden:
Echt de moeite waard om te beluisteren/bekijken.
Ik wil het hebben over een begrip dat ons volkomen vreemd is, maar dat mij bijzonder intrigeert. Verlichting. Van Nisergadatta is de uitspraak: Wanneer ik mijn ogen dicht doe, en ik kijk in mijn binnenste dan kom ik tot de ontdekking dat ik niets ben. Dat is wijsheid. Wanneer ik mijn ogen open doe, en ik kijk naar de wereld om mij heen dan merk ik dat ik alles ben. En dat is liefde.
Peter De Graef
Peter De Graef is een Vlaams acteur, auteur, regisseur en theatermaker. Al vele jaren mediteert hij dagelijks – ondanks zijn drukke bestaan – een tweetal uren.
Mensen zijn Media … meer dan ooit verbonden … minder
dan ooit gelukkig
Dat mensen media zijn, werd overduidelijk door het massale
aantal getuigenissen op sociale media naar aanleiding van de bomaanslagen van 22
maart jl. Ook mainstream media maakten hiervan gretig gebruik om een beeld te schetsen
over de omvang en de impact van de terreur.
Mensen zijn echter niet alleen media in de journalistieke
betekenis van het woord. Zij zijn tevens de middelen waardoor ‘de geest’ zich manifesteert
op aarde. Het Latijnse woord ‘mens’ betekent in het Nederlands trouwens ‘geest’.
Oorlogen en bomaanslagen worden beraamd en gepleegd
door … jawel, mensen!
Net nu ons land zo zijn best heeft gedaan om talloze herdenkingen
te organiseren, met als centrale oproep ‘nooit meer oorlog’, wordt België zwaar
getroffen door een golf van terreuraanslagen
Dat mensen met elkaar
verbonden zijn, leidt geen twijfel. Het is pijnlijk duidelijk geworden dat we
niet op een eiland leven. Het leven dat we leiden, beïnvloedt dat van anderen
en het is hoog tijd dat we ons daarvan bewust worden.
Wanneer we alles
in een ruimere context beschouwen dan valt onmiddellijk op dat er enorm veel ongelijkheid
is in de wereld. Gebrek aan scholing, gebrek aan kansen, gebrek aan voorzieningen
voor een menswaardig bestaan, … maken dat hele gemeenschappen het risico lopen
om gemanipuleerd te worden.
De combinatie van een onmenswaardig bestaan en een gebrek aan ontwikkeling zijn
een perfecte voedingsbodem voor manipulatie tot oorlog en terreur, meestal
onder het mom van religie.
De werkelijke wortel van het
kwaad bestrijden, kan alleen door ervoor te zorgen dat ieder mens een
menswaardig bestaan heeft en een degelijke opleiding kan genieten.
De strijd
die moet gevoerd worden, is niet de strijd voor het behoud van onze vrije westerse samenleving,
maar voor een vrije wereld. Een wereld waarin ieder kind de garantie krijgt op
een menswaardig bestaan en zich in een
veilige omgeving kan ontwikkelen tot een mens die respect heeft voor het geluk
van zijn medemens, onafgezien zijn huidskleur, geslacht, religie, nationaliteit
of seksuele geaardheid.
Opvoeden en opleiden van kinderen en jongeren moet niet
langer in functie gebeuren van de welvaart, maar veel meer van het welzijn van
een gemeenschap. Het belang van onderlinge verbondenheid en wederzijdse
afhankelijkheid is hierbij het noodzakelijke uitgangspunt
We zijn de lente dankbaar voor het nieuwe leven dat zich
aankondigt.
Laten we samen werk maken van een liefdevolle en veilige omgeving om hiervan te
genieten.
Fik Verbiest (De
Passant)
